Grote Kerk, Nieuwleusen. Zondag 4 maart 2007, Reminiscere
Ds. Ph. van Wijk
Viering
van de heilige Doop van Sam Marryn Klaas Kok
En
voorstellen van bezoekmedewerker Dirk Jan Wennemars
Gezongen
liederen: Ps. 25 , Gez. 332, Ps. 27 : 3 Gez. 173 : 1,3,5 Gez. 474 : 1 Gez. 75 : 7,8,9
Gemeente,
doopouders, nieuwe bezoekmedewerker,
Een
top-ervaring.
Stel
je voor dat op dit belangrijke moment zo’n soort top-ervaring ons deel zou
zijn. Vanmorgen bij de doop van jullie tweede kindje. Bij het begin van je werk
in de gemeente.
Zeker
in onze cultuur staan extreme ervaringen in de belangstelling. Geprikkeld door
allerlei exotische en bijzondere dingen in programma’s op televisie en
aangestoken door de verhalen van anderen willen we ook graag iets groots of
speciaals meemaken.
En
ook een bijzondere religieuze ervaring: ja dat spreekt tot de verbeelding.
Religieuze omroepen halen er kijkcijfers mee.
Stel
je voor dat je in de gelegenheid zou zijn om je grootste favorieten in de
wereld te ontmoeten. Samen op een geweldige plaats te zijn. Eigenlijk was dat
met Petrus en Jakobus en Johannes zo. Met hun Jezus, überhaupt al hun grote
voorbeeld, maken ze die ongekende ervaring mee van onbeschrijflijke glorie.
Jezus’ kleding wordt intens glanzend wit, en daar zijn nota bene hun twee
favorieten, waar heel hun joodse leven bol van staat, met Jezus in gesprek. Mozes en Elia.
Een
religieuze ervaring van ongekende kracht.
Maar
het gebeuren verloopt voor ons toch wel merkwaardig. Wij zouden zeggen: laat ze
met dit schitterende verhaal de berg af gaan. Vertel het overal! Want dit is
fantastisch!
Nee.
Integendeel.
Er
komt een enorme domper op te staan.
Als
Mozes en Elia een beetje terugwijken, wil Petrus het vasthouden. Laten we, zegt
hij tegen Jezus, drie tenten maken. Voor U en voor Mozes en voor Elia. Dit is
te mooi om los te laten. Zo prachtig. Zo vol glorie. Schitterend! Dit moeten we
vasthouden!
Maar
hij is nog niet uitgesproken of er komt een wolk die al die glorie weghaalt.
Een donkere domper. Een schaduw.
Ze
worden er bang van. Weg religieuze top-ervaring. Weg alle glorie.
En
dan klinkt er een stem. ‘Dit is mijn Zoon, mijn uitverkorene, luister naar
Hem!’
En
als die stem is uitgesproken zijn de grote favorieten weg. Mozes en Elia
verdwenen.
En
als ze de andere dag de berg afdalen zwijgen ze.
Kennelijk
weten ze het niet meer. Zijn ze met heel hun visie vastgelopen.
Wat
is er aan de hand?
Heeft
God hier niet iets heel belangrijks duidelijk gemaakt voor hen?
Ik
kijk er eigenlijk op twee manieren naar.
Zou
het niet zo kunnen zijn dat die prachtige glans die Jezus kreeg, die
verheerlijking, een ongekende kracht in zich heeft gehad?
Jezus
ging een buitengewoon moeilijke weg tegemoet. Hij wist dat alle mensen Hem
zouden verwerpen of in de steek laten. Zelfs zijn vrienden.
In
gesprek te zijn met Mozes en Elia betekent spreken met de twee grootste
profeten. En we weten wat het lot van de profeten is geweest. Juist omdat ze
open in Gods naam spraken hebben ze bijna allemaal een zwaar lot gehad. Ze
wisten wat het betekent dat je reputatie er aan gaat. Vaak omdat ze het voor de
slachtoffers en ontrechten opnamen.
Stel
je dat zelf eens voor. Dat je het bijvoorbeeld opneemt voor iemand die op je
werk kapot gemaakt wordt. Onterecht. En dat jouw reputatie daardoor ook schade
oploopt. Zou je dat doen? Alleen als je innerlijk overtuigd bent dat
uiteindelijk niemand je schade kan doen, en als je echt weet dat je het voor
het grootste op aarde, voor waarheid en liefde doet, dan durf je.
Ik
denk dat het voor Jezus van enorme kracht is geweest dat Hij daar met Mozes en
Elia heeft kunnen delen waar het om gaat. Om echte liefde dwars door alle
vijandschap heen. En ook dat dat uiteindelijk tot het mooiste en grootste
leidt. Ze kunnen je nooit echt kapot maken. Want dwars door het uitgestoten
worden en lijden en zelfs de dood heen gaat het naar de geweldige glans van het
Rijk van God. Je weet waar je het voor doet. Je hoeft voor reputatieschade en
voor uitgestoten worden en voor de dood niet bang te zijn. Ze zullen je niet
schaden.
Enorme
kracht en bemoediging.
Ook
voor ons. Als je gedoopt wordt dan ga je Jezus volgen. Net als Jezus en de
profeten ga je het opnemen voor wie ten onrechte wordt vervolgd of stuk
gemaakt. Je gaat voor echte zuiverheid en liefde. En dat komt echt niet altijd
goed uit in de wereld. Je gaat er ook aan lijden. Maar je kiest niet uit
gemakzucht de makkelijkste weg. Dat doen veel mensen. Als het er op aan komt,
dan laten ze toch degene voor wie ze het opnemen vallen. Want het kost hen hun
eigen hachje. En dan kies je voor jezelf. Maar als je ziet dat achter het
volhouden en aan het eind van het verhaal van kapot gemaakt worden dat
prachtige Rijk van God wacht en je deel is, dan durf je te volharden, ook al
kom je alleen te staan.
Maar
er is ook nog iets anders.
Petrus
en Jakobus en Johannes moesten ook leren dat er met Jezus iets naar voren zou
komen dat tot dan toe altijd nog verborgen was geweest. Dat Mozes en Elia, hun
grote favorieten, toch nog niet het einde waren. Daarom verdwenen ze. En bleef
Jezus alleen over. Dingen die tot dan toe verborgen waren geweest, worden nu
geopenbaard.
Misschien
kan ik het ’t beste illustreren met Elia. Een Bijbelverhaal dat de meesten van
ons wel kennen.
Hij
heeft enorm voor God gestreden. Hij kwam helemaal alleen te staan. Iedereen
liep achter afgod Baäl aan. Maar op een dag liet God hem zien dat Hij werkelijk
met Elia was. Een indrukwekkende gebeurtenis. Er werd een enorm altaar
opgericht door de Baälspriesters en ook één door Elia. De God die vuur uit de
hemel zou geven zou de ware God zijn. De Baälspriesters baden tevergeefs. Maar
Jahwe, de God van Israël, de God van Elia liet in één verblindende
bliksemschicht zien dat Hij God is. Heel het altaar en het offer verbranden in
één keer. Jahwe is God. Dat
is wel duidelijk.
En
let op wat Elia dan doet. Hij laat dan de honderden Baälspriesters oppakken. En
zij worden in een enorme slachting allemaal gedood. Deze vijanden van God
mochten niet meer leven.
Zo
dacht Elia over God.
Maar
dat is nog een beperkt, een verkeerd denken over God.
Wij
maken onze God vaak op onze manier. We hebben er ons eigen beeld van.
Maar
let eens op Jezus.
Op
een andere bergtop. Daar is ook een prachtige glorie te zien. Op Golgotha, waar
Hij aan het kruis hangt. Wat? denk je nu. Dat is toch geen glorie?
Zijn
vijanden staan onder het kruis. Eindelijk hebben ze Hem waar ze Hem hebben
willen. Vernederd zal Hij sterven.
Maar
dan doet Jezus het tegenovergestelde van Elia.
Dat
is de glorie van die andere bergtop. Van de kruisheuvel. Hij bidt niet: Vader slacht
ze nu allemaal af, nu ze Mij, die onschuldig ben vermoorden. Maar Hij bidt:
Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.
Als
je daar over nadenkt, dan is dat zo anders. Dat is zo prachtig. Maar zo in
strijd met wat wij denken. Ook met hoe wij God denken.
Dat
moesten ook Petrus en Johannes en Jakobus leren. Een andere God dan die van
Mozes en Elia en van henzelf. Een God van oneindige liefde. Van vergeving. Ook
voor je vijanden.
Dat
is het volstrekt nieuwe van Jezus. Daar waren Mozes en Elia nog niet aan toe.
En Petrus met de zijnen ook niet. Dat hebben zij pas na de opstanding begrepen.
Pas toen hadden ze door dat die berg waar Jezus in glans veranderde en de
kruisheuvel allebei een prachtig nieuwe glans hadden.
Vandaag
hebben we onze Doop herdacht.
Moeten
we leren om nieuw over God te denken.
Een
nieuwe heerlijkheid. Die nieuwe wereld van liefde. Zelfs voor je vijanden.
Maken
we ten diepste niet allemaal een beetje onze eigen god?
We
hebben allemaal onze manier om te geloven. De een is wat meer kerkelijk dan de
ander. Maar allemaal hebben we een beetje een beeld van God. Aangepast aan onze
manier van denken. Spannen we God niet vaak voor ons karretje? Denken we niet
vaak dat God aan onze kant staat, en dat onze vijanden een lesje moeten leren?
Is er niet heel veel ook in ons Godsbeeld over dat eigenlijk nieuw moet worden?
Zoals Jezus was, en de weg die Jezus ging, het kruis: dat is God!
Als
we die nieuwe weg van onze Doop echt gaan, dan krijgt Jezus een glans in ons
leven die geweldig is. Echte goddelijke glorie. Dan kunnen we zelfs voor onze
vijanden bidden. Dan komt het Rijk van God in ons tot bloei.
Een
boodschap om mee op pad te gaan. En om uit te leven. Een nieuw leven in de
gloria.
Amen.